"...Σύμφωνα με το σχέδιο του Προξενείου Θεσσαλονίκης, ο ένοπλος ελληνικός αγώνας θα έπρεπε να εκδηλωθεί αρχικά σε ορισμένες μόνο περιοχές της Μακεδονίας. Οι περιοχές ήταν: Η οροσειρά βόρεια από τα Βελεσσά, η οποία άρχιζε από τον ορεινό όγκο Οσογκόφσκα και κατέληγε στο όρος Μπαμπούνα. Η περιοχή βόρεια της Δοϊράνης, ανάμεσα στη Στρώμνιτσα και το Πετρίτσι. Επίσης η οροσειρά Μαριάνσκα - Τζένα -Μορίχοβο και δυτικά από αυτήν στη γραμμή Γραδέσνιτσα - Μάκοβο -Γκόπεσι - Ρέσνα.
Η περιοχή του Μορίχοβου ήταν ζωτικής σημασίας για τον αγώνα και προβλεπόταν ότι αν γινόταν ισχυρή εγκατάσταση ελληνικών σωμάτων σ' αυτήν, τότε θα βρίσκονταν σε πλεονεκτική θέση για να εκτοξεύσουν εκτεταμένες επιχειρήσεις, τόσο ανατολικά στην περιοχή της Καρατζόβας, όσο και Δυτικά στην περιοχή του Μοναστηρίου. Συγχρόνως, θα απέκοβαν τις γραμμές επικοινωνιών των βουλγαρικών συμμοριών κι εύκολα θα πετύχαιναν να τις περιορίσουν στις περιοχές Περλεπέ -Βελεσσών και Τίκβες (Καβαντάρτσι). Γενικά, η ορεινή περιοχή του Μορίχοβου, αν και ήταν σλαβόφωνη, περιείχε χωριά με ισχυρό ελληνικό φρόνημα και το καλοκαίρι φιλοξενούσε τους ακέραιους και γνήσιους Έλληνες κτηνοτρόφους, τους Σαρακατσαναίους. Αποτελούσε για την Ελλάδα μια εδαφική προεξοχή στο Βορρά. Από εκεί, όταν θα υπήρχε επάρκεια σε άνδρες και μέσα, κι όταν οι επικοινωνίες προς το Νότο θα ήταν εξασφαλισμένες, ο αγώνας θα μπορούσε να επεκταθεί και στις περιοχές εκείνες, όπου ο εχθρός βρισκόταν συνεχώς εγκαταστημένος..."
Απόσπασμα από τα αρχεία Γενικού Επιτελείου Στρατού