Ένας Θεός, καθισμένος πάνω απ' τη σκεπή του φτωχικού με ανοιχτή την αγκαλιά, να τους αγκαλιάζει όλους. Ράτσα περήφανη, ανεξάρτητη, με πάθος για λευτεριά, μόνο στην αγκαλιά Του φυλακίζεται! Καμιά άλλη φυλακή δεν μπορεί να τους πάρει, καμιά σκλαβιά δεν υπομένουν. Κακοτράχαλα βουνά, ταλαιπωρία η ζωή τους αλλά ψυχή λεύτερη! Αέρας που σαρώνει στο πέρασμα του, η αγάπη στην καρδιά των νιότερων π' αντιλαλούν τον έρωτα, την προσμονή και την ομορφιά στα πέρατα, πάνω από κάμπους, πάνω από βουνοκορφές.
Η ζωή τους πάντα να διέπεται από νόμους άγραφους, αρχέγονους, αδέκαστους, με το δίκιο γραμμένο στο σφίξιμο των χεριών. Αταλάντευτος ο λόγος, πρώτα η τιμή μετά η ζωή. Τί να την κάνεις άλλωστε τη ζωή χωρίς τιμή! Φίλος με τ' άστρα, με τον ήλιο, με το φεγγάρι, τα δέντρα και τα πουλιά! Ψυχή που χρωματίζεται από όλα αυτά και τους ανταποδίδει φως, ζωντάνια! Αισθήσεις χρωματισμένες γεμάτες αρώματα που γίνονται τραγούδια.
Αυτή ήταν η ζωή των Σαρακατσάνων. Κάτω από αυτές τις συνθήκες τα έζησα, τα αγάπησα και τα τραγούδησα τα τραγούδια μας!
Κι έτσι θέλω να σας τα μολογήσω:
Από καρδιάς, με την ψυχή, απλά όπως τα αισθάνθηκα κι όχι φιλολογικά!
Από τον πρόλογο του συγγραφέα Ζήση Κατσαρίκα