Τρία χρόνια σχεδόν, μέσα σ' ένα μικρό χώρο, στο αντιτορπιλικό ΝΑΥΑΡΙΝΟΝ, δεκάδες νέοι άνδρες προσπαθούσαμε να περάσουμε όσο πιο υποφερτά γινόταν τη θητεία μας.
Η καθημερινότητα, οι δυσκολίες, το μεγάλο χρονικό διάστημα που ήταν τότε η θητεία (32 μήνες), μας ένωσαν.
Στις βάρδιες, στα ταξίδια, στις βόλτες στα ταβερνάκια, στα μέρη που επισκεπτόμασταν, σχηματίζονταν παρέες, δημιουργήθηκαν φιλίες.
Μετά την απόλυσή μας ρίξαμε το βάρος στη δική του ζωή ο καθένας. Επάγγελμα, κοινωνική ένταξη, γάμος, παιδιά κλπ. Άλλοι, ναυτικοί, ταξίδευαν κάνοντας την δική του καριέρα ο καθένας.
Σιγά-σιγά χαθήκαμε, αλλά δεν ξεχαστήκαμε...
Στις αρχές του 2008, περασμένα τα πενήντα πια, άρχισα να ψάχνω και να συγκεντρώνω το πλήρωμα του πλοίου για να ανάψουμε και πάλι τις μηχανές, για ένα νέο ταξίδι. Ένα ταξίδι αναμνήσεων και νοσταλγίας. Γιατί όσο παράξενο και ν' ακούγεται, νοσταλγούσα τις μέρες που πέρασα εκεί. Ήταν μέρες της δικής μου ζωής... μέρες της δικής μας νιότης!
Το ταξίδι ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη, όταν συνάντησα εκεί, για πρώτη φορά μετά από 31 χρόνια, τον ηλεκτρολόγο Βασίλη Κουτρούπη. Βρήκα το τηλέφωνό του από τον κληρούχα μου τον Απόστολο Πατίκα, με τον οποίο κρατούσαμε και οι δυο παράλληλες επαφές. Κλείσαμε ραντεβού στο σταθμό των ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης. Ήρθε με έναν φάκελο γεμάτο φωτογραφίες και αναμνήσεις. Είχε αρχίσει κι αυτός να νιώθει την ανάγκη να συναντήσει και πάλι τους παλιούς συναδέλφους. "Πως θα γίνει βρε φίλε, να βρούμε κάποιον να μας δημιουργήσει μια σελίδα στο ίντερνετ, για να μπορέσουμε να βρούμε και τους άλλους συναδέλφους από τότε;" ήταν από τα πρώτα λόγια του Βασίλη. "Φίλε μου, μόλις τον βρήκες" του απάντησα. Και έτσι ξεκίνησε αυτό το ταξίδι. Μεγάλος σταθμός και σημαντική συμβολή η πρώτη επικοινωνία με τον Ανδρέα Τσακαλίδη. Θυμόταν ονόματα και είχε κρατήσει και πολλές σημειώσεις. Με βοήθησε πάρα πολύ.
Στη διαδρομή αυτού του ταξιδιού, είχα την τύχη να συναντήσω και πάλι πολλούς από τους συναδέλφους στο πλοίο. Μαζί διοργανώσαμε συναντήσεις και εκδηλώσεις, ψάξαμε και βρήκαμε φίλους, συγκεντρώθηκαν στοιχεία, δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες από τη ζωή στο πλοίο, ανταλλάχτηκαν μηνύματα, αναζωπυρώθηκαν φιλίες. Δημιουργήθηκε επίσης μια βάση δεδομένων με τα στοιχεία συναδέλφων, για να διευκολυνθεί η επικοινωνία μεταξύ μας. Θα τα βρείτε στην ενότητα {ΠΛΗΡΩΜΑ}
Λείπουν ακόμα πολλά μέλη του πληρώματος, αλλά το ταξίδι ολοκληρώθηκε χωρίς αυτούς. Άλλος επειδή δεν ενδιαφέρθηκε, άλλος επειδή δεν ενημερώθηκε, τα τελευταία χρόνια δεν φαίνεται να υπάρχει ενδιαφέρον. Κάποιοι, πάλι, δεν είναι πια στη ζωή.
Τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν μέχρι τώρα και οι φωτογραφίες, τόσο από τη ζωή στο πλοίο, αλλά και από τις συναντήσεις μας και τα γλέντια μας τα τελευταία χρόνια, θα είναι εδώ για να θυμίζουν σ' εμάς τα όσα ζήσαμε και σε όσους τα βλέπουν για πρώτη φορά να τους δίνεται η δυνατότητα να βλέπουν τους παλιούς συναδέλφους και την εξέλιξη της ζωής τους.
Ναύτης (ΜΗΧ) Ξηρομερίτης Χρήστος (1974-1977)