Φωτογραφίες από διάφορα αντικείμενα που μου έστειλε ο Απόστολος Κυριακάκης.
Ψάξτε στα ντουλάπια σας και στις σοφίτες των σπιτιών σας και στείλτε μου φωτογραφίες από παρόμοια αντικείμενα...
Φωτογραφίες με το καπέλο του και διάφορα έγγραφα μου έστειλε ο Ανδρέας Τσακαλίδης.
02/07/1975 Χίος - Ήμαστε τρεις μέρες εδώ. - Σήμερα φεύγουμε για Μυτιλήνη και στη συνέχεια για Λήμνο...
Έξω από το γραφείο μηχανής υπήρχε ένας πίνακας αναρτήσεων, ο οποίος αντί για τζάμι είχε μία σίτα και σε κάποιο σημείο έλειπε ένα σύρμα οριζόντια. Ο ναύτης μηχανικός Παγώνης, μου ζήτησε να γράψω το όνομα του σε μία ορισμένη θέση (π.χ. στη 14η γραμμή). Τον ρώτησα γιατί το θέλεις αυτό; Και μου απάντησε ως εξής.
Κάνοντας ΚΛΙΚ επάνω στο αντίστοιχο κείμενο θα δείτε τα αντίγραφα ημερολογίου σε μορφή pdf
Πολλά έχουν γραφεί και λεχθεί κληρουχόμαγγες για το συχωρεμένο το παλληκαράκι που κρεμάστηκε μεσ’ στο 51 πυροβόλο.
Μιας και κατά καιρούς έχω κάνει συζητήσεις επί του θέματος με τον Χρήστο (αμάρτησα για ένα πορτοκάλι) θα γράψω τα γεγονότα από την αρχή και πώς κατάντησε να κρεμαστεί το δοκιμάκι.
Χειμώνας Κρύο, Γυρνώντας από ταξίδι είχαμε Βλάβη στην πρυμνιά …ΔΙΑΡΡΟΗ ΑΥΛΟΥ, με αλλά λόγια τρύπησε αυλός (σωληνάκι) στο κύριο ψυγείο. ΕΝΤΟΛΗ μέχρι αύριο πρωί να αποκατασταθεί η βλάβη. Το μπαλάκι το’ φαγα εγώ με τον ΜΠΟΥΣΜΠΟ, ΚΑΝΑΒΑΚΗ εάν ήταν και άλλος ας με συγχωρήσει.
Η δουλειά αυτή για τους μη γνωρίζοντες είναι χρονοβόρα, γιατί απαιτεί καθαρισμό των χιλιάδων αυλών με αέρα και βούρτσα και μετά πρεσάρισμα, έλεγχο με υπεριώδεις ακτίνες και τάπωμα των τρύπιων αυλών. Ξεκινήσαμε το απόγευμα και σε λίγο θα κράζανε τα κοκόρια ήταν 5 η ώρα το πρωί, άρχισε η πείνα.
Απομεσήμερο, στεκόμουν στο δεξιό κατάστρωμα και κοίταζα προς την προβλήτα. Εκεί είχαν ξεφορτώσει τα τρόφιμα του πληρώματος και τα πρόσεχε ο δόκιμος που ήταν υπεύθυνος για την τροφοδοσία πληρώματος. Ήταν ώρα που έβγαινε το πλήρωμα εξόδου. Περάσανε από εκεί δύο συνάδελφοί του και πήραν από ένα πορτοκάλι.
Επειδή αυτά ήταν τα τρόφιμα του πληρώματος και δεν είχε κανένα δικαίωμα, ο συγκεκριμένος δόκιμος, να τα μοιράζει στον καθέναν που περνούσε, του έκανα την παρατήρηση, αλλά με αγνόησε.
Θυμάμαι όταν γυρίσαμε από Μυτιλήνη, ένα μήνα ταξίδι. Ο ύπαρχος κ. Θεμελίδης, πρωί-πρωί Σάββατο, έκανε αναφορά. Καταλαβαίνετε τον λόγο... μας αγαπούσε πολύ.
Στις 10:00 έκανε επιθεώρηση εξόδου ο σημαιοφόρος κ. Μπενετάτος. Όλους τους μηχανικούς τους έκοψε!!! Μέχρι τις 7 το βράδυ πηγαίναμε να πάρουμε το τριπτυχο (μας έκοβε γιατί ημασταν αξύριστοι). Μετά μας είπε ότι θέλουμε κούρεμα. Όπως καταλαβαίνετε μείναμε μέσα...
Κληρούχες εκείνης της εποχής γεια σας. Δυο γεγονότα με παρακίνησαν να γράψω τα παρακάτω: Πρώτον μπαίνοντας για μια ακόμη φορά στο Α/Τ ΝΑΥΑΡΙΝΟ είδα ότι ίλοι έχετε μείνει στην συνάντηση του Νοέμβρη και περιμένετε την επόμενη για να θυμηθείτε τα ωραία η τα άσχημα της εποχής εκείνης.
Δεύτερο άκουσα τον ΜΗΤΣΙΑ να τραγουδά το τραγούδι ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ.
Στην προβλήτα, στο δέλτα του Φαλήρου, ο κόσμος ζωηρά χειροκροτεί
στην πλώρη, του πλοίου, της Ολυμπιακής φλόγας γίνεται η αφή.
Το Ναυαρίνο, αντιτορπιλικό πλοίο του πολεμικού μας ναυτικού
στη Γένοβα, της Ιταλίας,θα τη μεταφέρει κι από εκεί στην πρωτεύουσα του Μεξικού.
Η ναυτική σφυρίχτρα, στα χείλη του ναύτη φυλακής, "κελαηδάει"
Ήταν Σεπτέμβριος του 1974. Είμασταν φουνταρισμένοι ανοικτά από το Μεγάλο Πεύκο απέναντι από το κέντρο εκπαίδευσης των ΛΟΚ, με επιπλέον εξοπλισμό επάνω στα 5ρια και στη γέφυρα γιατί φοβόταν για εξέγερση των ΛΟΚ.
Πέρασαν μερικές μέρες αλλά όλα ήταν ήρεμα και ο Κυβερνήτης είπε να βγάλει εξόδου την μια τοιχαρχία και έτσι έγινε. Μετά περίπου μισή ώρα έρχεται το σήμα από το Στόλο να φύγουμε πάση δυνάμει για το Ιόνιο, γιατί είχε πέσει ένα αεροπλάνο της TWA. Ο κυβερνήτης… κόκκαλο. Μας κάνει κλήση στο επίστεγο και λέει:
Μάρτιος 1974. Είχα δεν είχα είκοσι μέρες στο καράβι (στραβάδι) και δεν ήξερα ούτε να το περπατήσω που λέει ο λόγος. Όλες αυτές τις μέρες, στα πλαίσια της εκπαίδευσης μου, προσπαθούσα να μάθω τα μηχανήματα και τα δίκτυα του πρυμνιού μηχανοστασίου όπου ήμουν διηρημένος. Ένα πρωινό ήμουν στο μηχανοστάσιο και έβγαζα ένα δίκτυο με δάσκαλο τον Αυδίκο (Ναύτης Μηχανικός). Κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο.
Στην παρακάτω εφαρμογή ακούγονται με τη σειρά όλοι οι ήχοι καταστρώματος.
Στη συνέχεια πιο κάτω, παρατίθενται τα αρχεία ένα-ένα ξεχωριστά.
Ακούστε τους και κατεβάστε όποιον θέλετε!
1η: Αφού τελείωσαν οι τελετές παράδοσης της φλόγας και οι σχετική δεξίωση των ιταλικών αρχών, αργά το βράδυ μια ομάδα Αξιωματικών βγήκαμε να πάμε μια βόλτα στην πόλη. Σε μια πλατεία συναντάμε έναν Υπαξιωματικό μηχανικό (τότε βγαίνανε με στολή) να διαπραγματεύεται-μισοτσακώνεται σε πολύ σπαστά Αγγλικά με μια γυναίκα που την καταλάβαμε ότι ήταν του επαγγέλματος.
Καλησπέρα παιδιά! Καμουρας Δημήτριος λέγομαι. Ήμουν κι εγώ στο Ναυαρινον, από τον Ιούλιο του 1973 μέχρι Μάρτιο του 1976!
Πολύ ωραία η σελίδα και θυμίζει πολλά πράγματα που στιγμάτισαν τη ζωή μας...
Βλέπω ότι θυμάστε παλιές ιστορίες από το πλοίο...θυμάται κανείς άραγε στην Κεφαλονιά που έπεσε το αεροσκάφος με τους επιβάτες και μαζεύαμε τα πτώματα που είχαν φουσκώσει μαζί με τους Αμερικανούς ναυτικούς που έπιναν για να μην καταλαβαίνουν!!
Λείπουν πολλά φιλαράκια. Ας θυμηθούμε μερικά!
Τσάλκος Ευστάθιος, Σέρρες - Καμινιώτης Ηλίας, Καρδίτσα - Σμαργιανακης Κώστας, Νεάπολη - Κρητικος Ευστάθιος, Ναξος τωρα Γαλατσι - Καυμος Ορέστης, Καστελα] [Μιαούλης Κώστας, Κοκκινιά ] [Μουρτζης Παναγιώτης, Αίγινα] Λέκκας Νεκτάριος, Πόρος] Γκολφινόπουλος, Κόρινθος] Τσαντηρακης, Ηράκλειο Κρήτης (Αυτοκτόνησε όπως έμαθα] Καπελάκης Ηρακλής, Ηράκλειο Κρήτης Τριανταφυλλίδης] Μουζουράκης Μανώλης, Χανιά, τώρα Αθήνα]
Εποχή Υπάρχου Θεμελίδη, δεν θα ξεχάσω ποτέ την συμβουλή του, με βαριά φωνή:
-Βρε γιατρέ, με νέους ναύτες έχεις να κάνεις, και όχι με τον Αϊνστάιν εδώ μέσα, σύνελθε!!!
Λοιπόν, την εποχή εκείνη, άρχισαν να έρχονται όλο και περισσότεροι στο Ιατρείο για την πρωινή εξέταση, 10 και 15 και μερικές φορές 20 άτομα κάθε μέρα. Ξεκίναγα το Ιατρείο στις 8.30 με 9 το πρωί αν θυμάμαι καλά και τελείωνα 10 και μισή και 11μιση μερικές φορές, -νέος γιατρός, έκανα πλήρη ιατρική εξέταση, πολλές φορές ζητούσα εργαστηριακές εξετάσεις στο ΝΝΑ ή το ΝΝΠ ή ακόμα και εξέταση από ειδικό γιατρό στο ΝΝΣ, ..χάος !
Διάβασα τα μηνύματα των κ.κ. Μητάκο και Κυριαζάνο.
Χάρηκα πολύ και θυμήθηκα ένα περιστατικό με τον τότε υποπλοίαρχο Μητάκο.
Ήταν αξιωματικός φυλακής και όταν ζήτησα την άδεια του να βγω έξω (είχα έξοδο)μου είπε.
-Χριστοδούλου να κουρευτείς.
«Τσαρκάραν» οι ναύτες του πολεμικού ναυτικού από τη Σούδα
στα Χανιά, τα βράδια στης «ντάμπιας» τα πολύχρωμα στενά
οι «πεταλούδες» μ’ αναμμένο το κόκκινο φωτάκι σε ετοιμότητα
στο κορμί τους να «ξεδιψάσουν», να πνίξουνε τον κάθε τους σεβντά.
Το πλοίο εν πλώ, σκάντζα βάρδια στις 01.00 και η κίνηση στην τραπεζαρία πληρώματος παίρνει ζωή. Μία βόλτα μήπως βρεθεί κάτι για φαγητό από το συσσίτιο του ΜΑΓΚΛΑΡΑ (ο Κελευστής της ψυκτικής).Στον προθάλαμο έξω από την ψυκτική (κρεατάς - βουτυράς - λαχανάς) μεγάλος αριθμός από λαθρεπιβάτες (ποντίκια) του πλοίου. Είναι η περίοδος πού ο ύπαρχος τα έχει επικηρύξει με ανταμοιβή μερικές ημέρες προφορικής άδειας.
Τα ποντίκια στο ΝΑΥΑΡΙΝΟ ήταν η μόνιμη παρέα μας. Στην τραπεζαρία πληρώματος, στα πόδια μας όταν τρώγαμε, τους ρίχναμε απο το φαγητό μας. Ε! Να φάνε κάτι και αυτά.
Στην προσπάθεια λοιπόν για την εξολόθρευσή τους επιστρατεύτηκε ότι ποιο χειρότερο μπορούσαν να βρουν. Το στάρι! Μπορεί σαν ιδέα να ήταν σωστή για σπίτια και κτίρια γενικώς, ΟΧΙ όμως για πλοίο. Ο λόγος ήταν ότι ο ποντίκαρος δεν ψόφαγε αμέσως αλλά μετά από κάμποση ώρα.
Μία ωραία πρωία του 1977 μας ήλθε το μαντάτο «ΠΕΑΚ στην Κρήτη», το ανακοινωθέν έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία, τι γυρεύαμε χειμωνιάτικα στην Κρήτη; ήταν αρχές Δεκέμβρη αν δεν με απατά η μνήμη μου.
ΠΕΑΚ σημαίνει περιορισμένη ακινησία πλοίου όχι λιγότερη των τριών μηνών αφού περιελάμβανε πλήρη ανατούμπωση λεβήτων, δεξαμενισμό αντικατάσταση ελασμάτων κλπ. Η τύχη μου είναι γραμμένη πάλι για Κρήτη μονολόγησα, πριν από έξη-επτά μήνες είχα φύγει από το Πεδίο Βολής Κρήτης, δεν μου άρεσε η στεριά.
Θελω να θυμησω στον κληρουχα που εγραψε για το αεροπλανο που ειχε πεσει.Το αεροπλανο αυτο ειχε πεσει ανοικτα της Κερκυρας,και εκεινη την μερα το Ναυαρινο ηταν σκοπουν πλοιο.Πραγματι το θεαμα με τα πτωματα ηταν φρικιαστικο.
Κυβερνήτης ο Καραμήτσος. Υπαρχος δεν θυμάμαι. Οπλονόμος ο μακαρίτης ο Ρογδάκης. Ανθχος Γκουνίδης καί Μάρκου. Α. Μηχανικός ο Τελειούδης. Φατσούλα χαβαλέ ο Υπχος {Μ} Μ..πέτρος. " Σφαίρα παιδί μου, σφαίρα. Καμαρότοοοο. " .
Έξω από την Τήνο, νομίζω, πήρε κάπου φωτιά κι έβγαζε καπνούς.
Τα μεγάφωνα άρχισαν να λένε "Πυρκαγιά στό πρόστεγο" αν το λέω καλά, μερικοί νόμισαν ότι είναι πάλι γυμνάσιο καί ..περπατούσαν. Τότε ο Ανθχος.., φώναξε στά μεγάφωνα σε άπταιστη καθαρεύουσα: "Προσοχή προσοχή, δεν πρόκειται περί γυμνασίου αλλά περί αληθινής πυράς..!!" Κόκκαλο οι μισοί ναύτες!
Ο Γιώργος Βασιλάκης μου έστειλε το παρακάτω σημείωμα το οποίο ανακάλυψε στα αρχεία του. Ήταν το τελευταίο σημείωμα του απολυόμενου Ναύτη Χρυσόστομου Αυδίκου.
Η στολή ήταν πάντα συνδυασμένη με την παλικαριά και, ενίοτε, με τον έρωτα, αλλά στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος των αρχών του 19ου αιώνα ορισμένες στολές προκάλεσαν ανεξέλεγκτες αντιδράσεις, όταν χρειάστηκε να αντικατασταθεί η πατροπαράδοτη νησιωτική βράκα με τα, καθόλου ανδροπρεπή, φράγκικα παντελόνια.
Μετά από την αναφορά στο θλιβερό γεγονός του δοκίμου, που σας έστειλα στις 8 Απριλίου 2009 από την Νορβηγία, σας στείλω τώρα την επόμενη παρ’ ολίγο τραγωδία, η οποία είχε ιλαροτραγικό τέλος, πάλι βάρδια με τον Τσίκνα παρέα, και το Α/Τ Θύελλα δίπλα μας σκοπούν.
Τώρα θα μου πείτε τι σχέση έχει το σκοπούν του Θύελλα με την φυλακή μας στο Ναυαρίνο αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
Α/Τ Ναυαρίνο 1976-77. Το πλοίο γεμάτο από ποντίκια. Τα γνωστά φάρμακα δεν μπορούν να τα εξολοθρεύσουν, στούφα δεν μπορεί να γίνει γιατί το καράβι ήταν στην ενέργεια και δεν μπορεί να διώξει το πλήρωμα, κι έτσι ο Ύπαρχος αναγκάζεται να εφαρμόσει την γνωστή από παλιά συνταγή: Με κάθε ποντίκι μια μέρα άδεια, ή για τους τιμωρημένους σβύσιμο μιας στέρησης εξόδου. Έτσι αποκαλύφθηκε το ταλέντο του μεγάλου ποντικοκυνηγού, Διόπου Χατζη... (δυστυχώς δεν θυμάμαι όλο το όνομά του).
Την βραδιά του κινήματος του ναυτικού, ήμασταν όλο το πλήρωμα μέσα. Δήθεν για σύντομο εκπαίδευση. Όλοι σχεδόν οι υπόλογοι ήμαστε στο πρόστεγο, για ένα τελευταίο τσιγάρο πριν τον ύπνο. Βλέπουμε και σταματάει ένα τζιπ στην προβλήτα της κινήσεως. Κατέβηκε ο αρχιεπιστολεας Στόλου, αρχιπλοίαρχος Αρβανίτης και ο ΑΣ υποναύαρχος, αν θυμάμαι καλά ήταν ακόμα ο ΑΣ Π.ΑΡΑΠΑΚΗΣ.
Τα χρόνια πέρασαν, το αντιτορπιλικό «Ναυαρίνον» αποσύρθηκε από τον πολεμικό στόλο της Ελλάδος, αλλά ο κυρ Παύλος Παπαδόπουλος δεν το ξέχασε και ένιωσε την ανάγκη να το ζωγραφίσει στον τοίχο (2,5 ύψος) του περίγυρου της αυλής του.
Όλο το έργο τέχνης με τις πινελιές του κυρ Παύλου, έγινε σε 10 μέτρα πλαίσιο με 8 μέτρα να πιάνει το αντιτορπιλικό.
Μεράκια!
Δοκιμαστικά μετά την επισκευή στου Σκαραμαγκά.
Είχε τελειώσει η επισκευή και ήρθαν τα στόρια και κουβάλαγαν όλοι και οι ναύτες Μηχανικοί. Οι δικοί μου, του πρυμιού καζανιού, όταν πέρναγαν από την κάθοδο, από ό,τι κράταγαν στα χέρια τους, πετούσαν και κάτω κι εμείς τα μαζεύαμε. Κοτόπουλα, καρπούζια κτλ. Όταν ανάψαμε το καζάνι, έβγαλα το κάλυμμα της πάνω μπουγέλας, τυλίξαμε δυο κοτόπουλα σε αλουμινόχαρτο και με δυο λίμες σαν βάση τα βάλαμε στα καβαλέτα της μπουγέλας και κλείσαμε το καπάκι. Σε λίγο άρχισαν τα κοτόπουλα να ψήνονται και μύριζαν μέχρι επάνω στο κατάστρωμα.
Το πλοίο εν πλω, βάρδια υπολόγου 01.00 - 07.00 στο κέντρο (Β2). Οι στροφές στον άξονα χαμηλές και σταθερές για αρκετή ώρα, που σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάποια άσκηση σε εξέλιξη. Η θάλασσα δείχνει για μια ακόμα φορά το δύναμη της πάνω στο πλοίο που το αναγκάζει να παίρνει μεγάλες κλίσεις δεξιά και αριστερά. Η ησυχία της βάρδιας διακόπτεται από ένα πολύ δυνατό μεταλλικό θόρυβο από την μεριά της στροβιλοηλεκτρικής.
Στην ΚΑΔΑΥ υπήρχε ένα βιβλίο(λεύκωμα), στο οποίο κολλούσε ο κάθε απολυόμενος μηχανικός τη φωτογραφία του και γράφανε από κάτω, οι επόμενες κληρουχίες, την άποψή τους, σχολιάζοντας το χαρακτήρα του και τη συμπεριφορά του στο πλοίο..
Είχαμε συμφωνήσει πως θα παραδίνονταν από τον Γιόρδα, όταν θα απολύονταν, στην πιτσαρία του Γιώργου Συντρίκου. Αυτός μάλλον αμέλησε να το κάνει και ίσως έμεινε στην ΚΑΔΑΥ μέχρι τον παροπλισμό του πλοίου.
Είναι Ιανουάριος 1975 , το πλοίο επισκευή στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Κάνει πολύ κρύο και όλοι ναυτες/υπαξιωματικοί μετά το βραδυνό φαγητό είναι μαζεμένοι στην τραπεζαρία πληρώματος. Μια ομάδα υπολόγων το έχει ρίξει στα χαρτιά, έτσι για να αλλάξουν χέρια μερικά από τα λιγοστά χιλιάρικα του μισθού. Η ώρα έχει περάσει τα μεσάνυχτα και το παιχνίδι στο φούλ. Δίπλα στο τραπέζι των υπολόγων υπάρχει ακόμα το χριστουγεννιάτικο δέντρο που είχαμε φτιάξει απο ένα μεγάλο κλαδί πευκου και είναι γεμάτο με βαμβάκι για ντεκορ χιονιού.
Το πλοίο ήταν σε σκοπούν και όλο το πλήρωμα ST/BY. Κάποια στιγμή διαπιστώνουμε παντού καπνούς. Έρχεται σήμα, τα πλοία που έχουν σκοπούν να βγάλουν αγήματα πυρκαγιάς. Εγώ, ως Ε/Β και ο επικεφαλής Αξιωματικός, αρχίζουμε την προετοιμασία. Φορεία, τσεκούρια καταδυόμενες αντλίες κτλ. και ξεκινάμε με τα πόδια να τρέχουμε στα πρώτα μέτωπα της φωτιάς. Περιττό να σας πω ότι γινόταν χαμός. Τα ρυμουλκά είχαν αρχίσει να βγάζουν στη ράδα όλα τα πλοία, για την αποφυγή ζημιών.
Μια ιστοριουλα!!!!
Μηπως θυματε κανεις τη φωτια στο πλωριο λεβητοστασιο (Νο.1 καζανι) μετα την τεχνικη επιθεωρηση, στην Αγια Μαρινα της Αιγινας που βγαιναμε ολοι σαν τα ποντικια και ο Βινερ με το μπλοκακι του εγραφε τους αξυριστους;
Ήμασταν στο Ναύπλιο για επίδειξη Σημαίας και έρχεται σήμα από το Στόλο να πλεύσουμε πάση δυνάμει στο Φάληρο γιατί γίνονταν η αλλαγή πρωθυπουργού και αναλάμβανε ο Ανδρουτσόπουλος. Μόλις φτάσαμε και φουντάραμε απομονώσαμε το πλωριό καζάνι και βγήκαμε επάνω για τσιγάρο. Κοιτάω την Τσιμινιέρα και βλέπω να βγαίνει άσπρος καπνός, και λέω στα παιδιά "απομονώσαμε ρε η όχι;". Αμέσως σημάναμε συναγερμό και κάλεσα αμέσως τον Σημαιοφόρο Ταρταράκη (Μηχανικός).
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ (Αναμνήσεις και Ονόματα)
Ονομάζομαι Αθανάσιος Χριστοδούλου, από τη Λαμία (τηλ. 6977982074). Υπηρέτησα στο Α/Τ Ναυαρίνο 27 μήνες και είκοσι ημέρες (1968-1970), ως κελευστής μηχανικός, έκανα βάρδια στο πλωριό μηχανοστάσιο, υπεύθυνος του βραστήρα, και υπόλογος του γραφείου μηχανής.